Krater wulkanu niedaleko Bandungu. Pierwsze co zaskakuje to smród siarki - niemalże nie do zniesienia.
Miejsce typowo turystyczne, pełno ludzi z telefonami Blueberry, wyposażonymi w aparaty najnowszej generacji, którzy pstrykają wszystko i wszędzie. Biały człowiek (bule) jest niemal taką samą atrakcją jak wulkan. Z całą pewnością jestem na większej ilości zdjęć, niż mi samej udało się zrobić tego dnia, choć wcale nie oszczędzałam aparatu.
Nie ma tu nawyku chodzenia po szlakach - przyjeżdża się motorem lub samochodem na sam szczyt, robi serię zdjęć z wesołymi minami, kupuje odlotową zimową czapkę (temp. powietrza ok. 25°C) zjada pieczoną na ruszcie kolbę kukurydzy i odjeżdża. Im dalej od parkingów tym mniej straganów i turystów, za to więcej niedeptanej zieleni.
Moje ogóle wrażenie jest takie, że tropikalny las to najpiękniejszy twór na ziemi. Po prostu nie wierzę, że może być coś bardziej niesamowitego i cudownego.
Już wiem, że trudno będzie mi teraz żyć dalej z tą świadomością w klimacie umiarkowanym.
Miejsce typowo turystyczne, pełno ludzi z telefonami Blueberry, wyposażonymi w aparaty najnowszej generacji, którzy pstrykają wszystko i wszędzie. Biały człowiek (bule) jest niemal taką samą atrakcją jak wulkan. Z całą pewnością jestem na większej ilości zdjęć, niż mi samej udało się zrobić tego dnia, choć wcale nie oszczędzałam aparatu.
Nie ma tu nawyku chodzenia po szlakach - przyjeżdża się motorem lub samochodem na sam szczyt, robi serię zdjęć z wesołymi minami, kupuje odlotową zimową czapkę (temp. powietrza ok. 25°C) zjada pieczoną na ruszcie kolbę kukurydzy i odjeżdża. Im dalej od parkingów tym mniej straganów i turystów, za to więcej niedeptanej zieleni.
Moje ogóle wrażenie jest takie, że tropikalny las to najpiękniejszy twór na ziemi. Po prostu nie wierzę, że może być coś bardziej niesamowitego i cudownego.
Już wiem, że trudno będzie mi teraz żyć dalej z tą świadomością w klimacie umiarkowanym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz